ΣΕΙΡΑ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΝ ΑΠΟ ΝΟΤΑ ΚΥΜΟΘΟΗ
© Nότα Κυμοθόη
"Ηρθαν με τα χρυσά σειρήτια τα πετεινά του Βορρά και της Ανατολής τα θηρία!Και τη σάρκα μου στα δυο μοιράζοντας και στερνά στο συκώτι μου επάνω ερίζοντας έφυγαν.
"Γι΄αυτούς, είπαν, ο καπνός της θυσίας και για μας της φήμης ο καπνός, αμήν".
Και την ηχώ σταλμένη από τα περασμένα όλοι ακούσαμε και γνωρίσαμε.
Την ηχώ γνωρίσαμε και ξανά με στεγνή φωνή τραγουδήσαμε:
Για μας, για μας το ματωμένο σίδερο κι η τριπλή προδοσία.
Για μας η αυγή στο χάλκωμα και τα δόντια τα σφιγμένα ως την ώρα την ύστερη ο δόλος και τ΄αόρατο γάγγαμο.
Για μας το σύρσιμο της γης ο κρυφός όρκος μες στα σκοτεινά των ματιών η απονιά κι η ποτέ καμιά, καμιά ποτέ Ανταπόδοση.
Αδελφοί μας γέλασαν!
"Γι΄αυτούς, είπαν, ο καπνός της θυσίας και για μας της φήμης ο καπνός, αμήν..."
Αλλά συ μες στο χέρι μας το λύχνο του άστρου με το λόγο σου άναψες, του αθώου στόμα θύρα της Παράδεισος!
Την ισχύ του καπνού στο μέλλον βλέπουμε της πνοής σου παίγνιο και το κράτος και τη βασιλεία του!
'Ηρθαν ντυμένοι "φίλοι" αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη, Βίβλους γραμμάτων και αριθμών, την πάσα Υποταγή και Δύναμη, το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν΄αρχινίσει παιχνίδι, ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμέλιωσαν στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα πύργους κραταιούς κι επαύλεις ξύλα και άλλα πλεούμενα, τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα, στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε, ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν ντυμένοι "φίλοι" αμέτρητες φορές οι εχθροί μου, τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ΄ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά...
Μνημείο Αγνώστου Στριατιώτη, Σύνταγμα Αθήνα, Ελλάς
Τα θεμέλιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος.
Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.
Ταράζεται ο καιρός κι απ΄τα πόδια τις μέρες κρεμάζει αδειάζοντας με πάταγο τα οστά των ταπεινωμένων.
Ποιοί, πώς, πότε ανέβηκαν την άβυσσο;
Ποιές, ποιών, πόσων οι στρατιές;
Τ΄ουρανού το πρόσωπο γυρίζει κι οι εχθροί μου έφυγαν μακριά.
Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε 'Αθω...
Εσύ μόνη απ΄τη φτέρνα τον άντρα γνωρίζεις.
Εσύ μόνη απ΄ την κόψη της πέτρας μιλάς.
Εσύ την όψη των αγίων οξύνεις κι εσύ στου νερού των αιώνων την άκρη σύρεις πασχαλιάν αναστάσιμη!
...
Τα θεμέλιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος!
...
Θέ μου Πρωτομάστορα μ΄έζωσες τις ακρογιαλιές
Θέ μου Πρωτομάστορα στα βουνά με θεμέλιωσες!
(Οδυσσέα Ελύτη, ημερολόγιο έπους 1940, από το Άξιον Εστί
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .